EN BUYUK HEDEFIM GENC KADIN OYUNCULARI GELİŞTİRMEK

 

Kirsten Bernthal Booth, son 20 yıldır Creighton'ın voleybol programını olusturuyor ve onu en iyi programlardan biri haline getirdi (son 10 yılda AVCA'nın En İyi 25 anketinde yer alıyor).

Onun rehberliğinde Creighton, son 12 NCAA Turnuvasının 11'ine katilmayi basardi ve eşi benzeri görülmemiş olarak sekiz BIG EAST normal sezon şampiyonluğu kazandı.

Kirsten Bernthal Booth, bu Masterclass'ta çok şey anlatıyor:

• Kendi koçluk tavrını nasıl geliştirmek zorunda kaldı?

• Koçluktaki nihai hedefleri nelerdir?

• Programa sıkı sıkıya bağlı bir ekip geliştirmeyi nasıl basariyor ?

• Maçlardan önce, maç sırasında ve sonrasında kendini nasıl idare ediyor (galibiyetler ve mağlubiyetler)

• Sezon boyunca görselleştirme ve farkındalığın kullanımı

Ve böylece, çok daha fazlası.

 

Kirsten, voleybol koçu olmaya ne zaman karar verdin? Seni bu karari almaya iten ne oldu?

Bunun bilinçli alinmis bir karar olduğunu düşünüyorum: yapacağım şey buydu. Kolej dışında Division II voleybolu oynadım. Ve voleybolu cok sevdim.

 

Bu yüzden Iowa Üniversitesi'ne gönüllü olarak katildim ve yüksek lisansımı yaptim. Aslında yüksek öğrenimin akademik tarafında, bir dekan ya da başkan falan olmak istediğimi sanıyordum.

 

Ve koçluğa bir nevi aşık oldum.

Yüksek lisansımı bitirdim ve Iowa'da bir yıl kaldim, ayrıca lisede koçluk yaptım. Sonra işim bittiğinde, koçluk işleri aramaya başladım.

 

Sanırım koçluk yapmak istediğime karar vermem, yüksek lisans derecemi aldigim zaman diliminde olmuş olmalı.

Ama insanlara her zaman söylüyorum, artık işin içindeyim ve bu kesinlikle kariyerim oldu. Ama bunu bir süreliğine yapacağım ve ne yapmak istediğimi göreceğiz diye düşündüğüm uzun yıllar oldu.

Koçluğa başladığımda yönetici olmak istediğimi düşündüm. Ve bir noktada atletik idareye geçeceğimi, belki de ileride bunu yaparim.

Ama koçluğu sevdim. Bunu insanlara her zaman söylüyorum. Bence çoğu zaman insanlar bunu ya yapabileceğini ya da yapamayacağını düşünüyor.

Yıllar içinde gerçekten geliştiğimi hissediyorum. Pek çok hata yaptım ve şimdi yapmayacagim şeyler yaptım.

BIr koç olarak kendinize ne tavsiye edersiniz? Şu anda sizin için çok net ve mantıklı olan, ancak yıllar içinde geliştirmeniz gereken bir tavsiye.

Bence gençken ilginc bir şey... Diğer koçları taklit etmeye çalıştım. Birçok teknik direktör bu durumu yaşıyor. Saygı duyduğun bir koç gördün ya da belki koçu o kadar da sevmedin, ama tüm bildiğin bu.

Bunu koçluğumun çok erken dönemlerinde yasadim. Bu nasıl antrenman yaptırdiğımdan olabilir. Birisi, Hey, bunu neden yapıyoruz demedi.

Ve sonra tavır. Öğrendiğim şey, birçok üniversite koçunun bağırıp çığlık atmasıydı ve bu benim için gerçekten zordu.

 

Bunu yapmak benim doğal tavrım değil. Bu yüzden bunu yapmamaya çalışıyorum ve eski oyuncularımdan bazıları, evet, bize ne zaman bağırmaya çalışsan sana gülerdik diyorlar. Çünkü bağıramayacağını biliyorduk.

Bu yüzden, kendim olmanın başka yollarını bulmalıydım. Ancak yine de olumsuzluklardan oyuncuları sorumlu tuttum.

Çünkü belli ki sorumluluk büyük olacak. Ama belki de olur da yere bir top düşerse onlara bağırmak yerine, takım olarak oyuna geri döndüğümüzü gorebiliriz.

Yani hala hesap verebilirlik soz konusu olabilir , ama kendimi rahat hissettiren bir durumda olabilir.

Antrenörlük veya voleybol antrenmanı hakkında duyduğunuz kötü tavsiyeler nelerdir?

Antrenman ve kocluk yapmanın birçok yolu olduğuna inanıyorum.

Sevmediğim şey, insanların bir şeyi kendilerinin  yaptıgi gibi bunun tek yol olduğunu düşünmeleri. Birinin blok esnasindaki ayak hareketlerini eğitebilirim ve başarılı olabilirler. Sonra gelip tamamen farklı bir şekilde antrenman yapabilirsin.

Bu yüzden farklı fikirlere açık olmayı düşünüyorum. Tavrınızin da aynı şekilde. Burada sporcular tarafından sevilen ve değişken olan koçlarımız var. Ama biliyor musun? Onlar oyuncularıyla ilişkiler kurarlar ve tutarlı olurlar.

 

Bence kişiliğiniz ne olursa olsun, oyuncuların üstesinden gelmek için mücadele ettiği şey, kim olacağınızı bilmedikleri zamandır.

 

Yani bu öğleden sonra antrenman icin spor salonuna gitsem ve aniden bir çocuğa saldırsam. Ama belki basketbol koçumuz bunu haftanın her günü yapabilir. Çünkü oyuncuları onun nasıl iletişim kurduğunu biliyor.

 

Bu yüzden tutarlılığın bunda anahtar olduğunu düşünüyorum.

Ve sonra, bunu yapma şeklinizi tanıtmaya açık olmak, cunku herkesin yaptığı gibi olmayabilir. Bu sorun değil.

Belirli bir hedefin var mı? Belki zaten ulaştığınız bir hedef veya size günlük motivasyon verecek kadar ulaşılması zor bir hedef?

Bence kesinlikle hedefler bitmiyor. Burada Creighton'da yaptığımız en iyi şey Elit Sekiz oldu. Ve bu birkaç yıl önceydi. Saha içi bir bakış açısıyla, NCAA turnuvasında daha da ileri gitmek istiyoruz. Buradaki en büyük hedef bu.

Büyük Doğu gerçekten iyi bir lig. Marquette ile bir nevi rekabet ediyoruz. Ve birçok yıl üst üste kazandığımız için şanslıydık. Bu yıl unvanı paylaştık ve bu her zaman bir hedef.

 

Daha sonra benim koç olarak en büyük hedefim kadınları geliştirmek. Bu yüzden bunu asla gözden kaçırmak istemiyorum.

İşleri doğru bir şekilde yapmak, çok çalışmak ve tüm  adımları dogru atmakla ilgilidir.

 Orneğin, NCAA turnuvasına 13 veya 14 numaralı seri başı olarak giriyoruz ve Amerikalı pasörümüz beyin sarsıntısı geçiriyor. Oynayamayacağını, mac gunu  öğreniyoruz. Bu berbat bir sey. Ve iyi bir Auburn takımına karşı beş sette kaybediyoruz.

Uzun süredir depresyondaydım. Ama aslında geçen hafta bunu yendim ve kocluk en sevdiğim islerden biri.

Bir noktada, benim için tüm mesele bu.

 

Bu, bir grup olmakla, onlarla çalışmakla, insanların rolleri benimsemesi ile ve kendilerinden çok takımı düşünmekle ilgili.

Tum bunlar, harika bir takım oluşumu icin gerekli oldugunu düşündüğüm şeyler. Bazen işler yolunda gider bazen ise gitmez.

Ancak bu, koçluk yapmamın nihai nedeninin ne olduğunu ortadan kaldırmıyor. Genç kadınları yetistirmek. Ve olağanüstü bir genç kadın grubumuz var. Yani bu 'neden'i asla gözden kaçırmak istemiyorum?

Galiba kazanmakla fazla meşgul olursam, bu hedefi gozden kacirabilirim. İşte o zaman hile yapmaya başlayabilirsin ve oyunculari insan olarak umursamamaya başlayabilirsin. Yani işlemsel bir ilişki haline gelir ki bunun Creighton programının bir parçası olmasını asla istemiyorum.

https://volleybrains.com/kirsten-bernthal-booth/