EDİRNE KASIRGASI

Her yıl basında futbolda ilginç konular ile ilgili hikayeler kaçınılmaz olarak ortaya çıkıyor. Özellikle Stoke City’den James McClean’in bir şey giymeme kararı. McClean’in kararı, Derry’den Katolik bir erkeğin her zaman tüm İngiltere’nin askeri çatışmalarında kaybedilenleri sembolize eden bir şeyi giymek için bir meydan okuma olacağı şeklinde anlaşılabilir. Kızgın Daily Mail başyazılarının yanı sıra, McClean sayısız sosyal medya hakaretinin ve ara sıra ölüm tehdidinin odak noktası olmuştur.

Futbolu izleyenlerin bazılarının miyopik görüşlerini açığa çıkarmanın yanı sıra, yıllık tartışmalar sporu başlangıcından bu yana serbest bırakan asırlık bir soruyu da gündeme getiriyor: Politikanın milli oyunda bir yeri var mı?

Bu ülkedeki futbol nadiren diğer ülkelerde olduğu gibi siyasal faaliyet için bir araç olarak görülmüştür. 

Bunun çoğu, burada futbolun gönüllü kökenlerine atfedilebilir. Bugün tanıdığımız spor, on dokuzuncu yüzyılın sonlarında icat edilip düzenlendiğinde, başlangıçta, oyuncuların, kulüplerin ve liglerin devlet müdahalesi ve siyasi kontrolden bağımsız olarak çalışabilme yeteneklerini vurgulayan bir yaklaşım olan amatörcülüğün değerlerini benimsemiştir. Eski kamu okulları için, oyuna öncülük eden ve yirminci yüzyıla kadar koşturan din adamlarının ve memurların üyeleri, bu tür sportif faaliyetlerin siyasallaşmasının amatör ruhuna bir anathema olarak kabul edildi.

Böyle bir bakış açısı, politikanın, devletin ve sporun çok daha yakın bir ilişki içinde olduğu Avrupa'nın diğer bölgelerinin aksine bunu görmek için yalnızca kulüplerle Sovyetler Birliği, Faşist İtalya veya Nazi Almanya'sındaki Hükümet arasındaki yakın bağlara bakmak gerekir. Sovyetler Birliği'ni en iyi örnek olarak kabul etmek; Yalnızca Moskova’da, şehir kulüplerinden bazılarının CSKA Moskova (Kızıl Ordu), Dinamo Moskova (Cheka) ve Lokomotiv Moskova (Ulaştırma Bakanlığı) gibi siyasi toplum içindeki güçlü gruplarla bağlantıları vardı. Bu, Spurs'u yöneten Savunma Bakanlığı, Arsenal'e sahip MI5 ve Chelsea'den sorumlu Ulaştırma Bakanlığı'nın eşdeğeri olacak.

Ancak amatörlüğün değerlerine değer verenler, futbolun herhangi bir siyasallaşmasına karşı sert mücadele etmiş olsalar da, İngiltere gerçekten de en kötü aşırılıklarına karşı koymuş olsa da, gerçekte oyun hiç olmadığı kadar saf olmamıştı.

Siyasi kararlar ve müdahalelerin her zaman devletten veya siyasi kurumlardan kaynaklanması gerekmez. 1921'de, sınırsız bilgeliklerinde FA üyelerinin, kadınların futbol oynamasına izin vermemesi, kadınların oyununu birkaç kuşak için etkili bir şekilde öldürmesi açıkça politik bir hareketten başka bir şey olarak görülemez. Bu, motive edici olanı, yerel oyunda erkek egemenliğinin korunması gibi görünen bir eylemde ülkenin yarısına kadar futbolu inkar eden sadece bir erkek örgütüydü.

Futbolun ötesinde, sporun büyüklüğü ve popülaritesi kaçınılmaz olarak bir dereceye kadar devlet müdahalesinin kaçınılmaz olduğu anlamına geliyordu. Oyunun başlamasından bu yana, Hükümet, futbolu güvenlik çıkarlarına göre düzenlemeye çalıştı. Bazen bu yaklaşım, 1975 Spor Sahaları Güvenliği Yasası veya gerekçeli gerekçelerle güvenlik standartlarını iyileştirmek isteyen Taylor Raporu'na verilen yasal tepki gibi nispeten basit ve iyi huyludur. Diğer durumlarda, kimlik kartlarını tüm taraftarlar için zorunlu hale getirmeyi planlayan 1989 Futbol Seyirci Yasası örneğinde olduğu gibi, önerilen müdahaleler kendi alanlarında daha otoriterdi.

Futbol, uzun tarihi boyunca, özellikle iş hukuku alanında, devletin adli düzeneğiyle de temasa geçti. Bir oyuncunun kendi kaderini kontrol etme becerisine ilişkin çeşitli yasal kararlar, oyun iş yasası üzerinde ne kadar derin bir etki yarattığını göstermektedir.

1893-94 sezonunun başlangıcından itibaren oyuncuları daha fakir kulüplerden transfer eden zengin kulüpleri kısıtlamak amacıyla, bir oyuncu bir kulübe kaydolduktan sonra, izinsiz olarak başka bir kulüple anlaşamayacağına karar verdi. Bu, oyuncunun bulunduğu kulüple olan yıllık kontratı, yenilenmemiş olsa bile uygulanır.

“Elde tut ve devret” olarak bilinen bu sistem, ilk kez 1912'de mahkemelerde Aston Villa'ya istediği yerde oynamasını engellemek için yasal işlem getiren Herbert Kingaby tarafından uygulandı. Buna karşılık olarak hakim, Villa'nın bunun olmasını engellemek istediği için "tamamen iyi bir gerekçe vardı" olduğuna karar verdi. Karar, tutma ve aktarma sisteminin yasal olarak desteklendiği ve Newcastle’ın ileriye dönük George Eastham’ın sistemi 1963’te Yüksek Mahkeme’nin “yasal olarak haksız” olarak ilan edene kadar beş yıl boyunca oyunun bir parçası olarak kaldığı anlamına geliyordu.

Başka yerlerde, hükümetin eli milli oyunumuzun diğer alanlarında da hissedilir. Olumlu bir şekilde, Sport England aracılığıyla, devlet her yıl milyonlarca devlet kurumu sağlar ve bu da taban kulüplerinin daha iyi tesislere erişimini sağlamak için fon sağlar. Olumlu bir şekilde, devlet, özellikle büyümekte olan taraftarların güven hareketine ebe olarak hareket eden bir kuruluş olan 2000 yılında Destekçilerin Doğrudan oluşturulmasıyla fan temsiline yardımcı olmak için müdahale etmiştir. Buna karşı çıkarak, olumsuz yönde, hükümetin son yıllarda “tasarruf” ile olan takıntısı, yerel kulüplere destek sağlayan yerel makamları sakat bıraktı. Bunun yalnızca malignitenin ne kadarının Birleşik Krallık'taki futbol üzerindeki etkisinin olacağını söyleyecektir.

Yukarıdakilerin tümünün gösterdiği şey, İngiliz futbolunun bir tür mükemmel apolitik balonun içinde olduğu, “siyasi” kararlardan bağışıklık kazandığı, siyasi müdahale veya devlet müdahalesinin olduğu fikrinin yanlış bir şey olduğudur. Kulüpler devletin kontrolü altına girmemiş olabilir, ancak “siyasi” kararlar halen alınmış ve siyasi dünya hala büyümesinin ve kitlesel çekiciliğinin kaçınılmaz bir sonucu olan sporun kendi yerçekimi tarafından futbola doğru çekilmiştir.

Bu apolitik idealin çamurlanması, hayranlara gelince de geçerlidir. Oysa onlar, bir vücut olarak, oyunun tarihinin büyük bir kısmı için, oyunun kurucuları tarafından çokça değerlenen apolitik değerlere bağlı kalsalar da, son yıllarda, iyi huylu ortamlar bozulmaya başlamıştır.

1910 gibi erken bir tarihte, Swindon için Birlikçi aday olan Albay Calley, o yılki seçime kadar, County Ground’ta hiç olmadığı kadar bazı politikacıların taraftarların temsil ettiği potansiyeli açıkça ortaya çıktı.

1997 de Tony Blair’in Kevin Keegan’la birlikte kafa tenisi oynaması, David Cameron’un birkaç yıl önce West Ham / Aston Villa’ya olan sevgisini itiraf etmesi ve Jeremy Corbyn’in ülke çapındaki taraftarlarını izlemesi gibi örneklerle bunu modern politik çağda da gördük.

Bazı politikacılar şüphesiz hayran olsalar da, ben burada Andy Burnham (Everton), Gordon Brown (Raith Rovers) ve Ian Mearns (Newcastle United) gibi oyuncu, bir kulüp veya genel olarak sadece sporu sevdiklerini düşünüyorum. Bu normalde politik bir kestirme yol almakla ilgiliydi; Politik bir figürün “normal” olarak tanımlanmasının kolay ve ucuz bir yolu. İnsanların oyununu benimsemekten daha çok erkek veya kadın olarak görülmesinin daha iyi bir yolu var mı?

Futbol dünyasına hakim olan birçok politikacı, taraftarları açıkça siyasallaştırmak yerine, özenle hazırlanmış bir görüntüye sokuyor ya da seçim süresi boyunca oy kullanmaya zorluyor. Onlar için bu, genel bir stratejinin sadece bir kısmı, bu sabah görünmekten ve sizden sık sık haber almaktan ibaret.

Kesinlikle bu ülkede ana siyasi dünya, futbolu hafifçe ele aldı ve bu kitlelerin keyif aldığı diğer eğlence ortamlarından çok farklı bir şey. Ancak aynı dünyanın değişik bölgelerinde futbol son yıllarda farklı şekillerde algılanmıştır.

Bu yılın Ekim ayında, eylemciler 'radikal İslam'ı' protesto etmek için Londra'nın merkezindeki Park Lane'de yürüyüşe başladılar. Söz konusu grup Demokratik Futbol Delikanlıları İttifakı (DFLA) idi. Bununla birlikte eski olan Futbol Hanımları İttifakı adlı grup 2017'den beri aktif.

O yıl Londra Köprüsü'nün terör saldırısına cevap olarak oluşturulan FLA, gördükleri şeyin radikal İslam'ın artan tehdidi olduğunu belirtti. İlk günlerinde en yüksek katılımcıya ulaşan FLA, protesto yürüyüşlerinde yaklaşık 20 bin destekçi topluyordu.

En başından beri, hareket aşırı sağın bir parçası olmakla suçlanıyor. Başlangıçta, bu tür istemlerden kendisinin uzaklaştığı görülmüştür. FLA, yürüyüşlerden önce yerel faşizm karşıtı gruplarla irtibat kurdu kapsayıcılığı vurgulamak için özenle seçilmiş bir dil kullandı ve daha sonra lideri John Meighan şunları söyledi: “Politik olarak biz ayrılmadık haklıyız merkez ortadayız ve her türlü aşırılıkçılığa karşı herkesi temsil ediyoruz”.

Yine de, hareketin kuruluşundan bu yana sosyal medya yayınlarını izleyen Stratejik Diyalog Enstitüsü'ne (ISD) göre, zaman içinde sağa doğru bir kayma oldu.

ISD, İngiltere, İngiltere ve Tommy Robinson tarafından benimsenenlerle çok şey anlatan şeylerin ortaya çıkmasına işaret ediyor. İslam'ın yarattığı tehlikeyi, göçün yıkıcı etkisini ve her ikisinin de ‘İngiliz kimliği’ kavramlarına verdiği tehdidi vurgulayan açıklamalar.

Organize yürüyüşlerde ve protestolarda konuşmacılar; İslam karşıtı partinin kurucusu ve lideri Anne Marie Waters, Büyük Britanya'yı Yine Büyük Yap lideri Luke Nash-Jones, Radikal İslam ve Şeriat'a Karşı Annelerin Kurucusu Toni Bugle.

FLA ve DFLA’nın haklarını savunma, harekete geçirme ve politikacılaştırma konusundaki çabalarına gelince, FLA ve DFLA için bu yeni bir şey değil. Bu yaklaşımın yaratıcıları, 1970'lerin sonunda ve 1980'lerin başında tribünlerde aktif olan Ulusal Cephe (NF) idi. Çabalarıyla, West Ham, Chelsea, Leeds United ve Millwall gibi çeşitli kulüplerde temsilcilik edindiler. FLA ve DFLA gibi kuruluşlar, holigan “firmalarının” saflarından çekildiler. Hem Chelsea Headhunters hem de Leeds United Service Crew, NF ile güçlü bağlara sahipti.

1980'lerin sonlarından itibaren ırk ve dine yönelik tutumlardaki daha geniş toplumsal değişikliklerin yanı sıra, NF gibi grupların taraftarlar arasında serbestçe çalışma kabiliyetlerini azaltmak için bir dizi faktör bir araya geldi. Etnik azınlık oyuncularının artan önemi, oyunlara katılan kadın, çocuk ve etnik azınlık destekçilerinin sayısındaki artış ve polis ve kulüplerin holiganları hedef alan (örneğin belli taraftarları yasaklayan) gibi daha saldırgan bir yaklaşımı. Bu faktörler, kulüplerin kendileri tarafından yürütülen ırkçılık karşıtı topluluk çalışmaları ile birlikte, Irkçılığa Kırmızı Kart Gösterme ve Futbolun Dışında Irkçılığa Hayır gibi, ırkçılık karşıtı kampanyaların artmasıyla tamamlandı.

Buna rağmen, aşırı sağ hiçbir zaman tamamen pes etmedi. NF 1980'lerde yavaşça patladıktan sonra, İngiliz Ulusal Partisi (BNP) 1990'lı yıllarda hakimiyeti ele geçirdi, selefinin yaptığı şeyi yaparak tribünlerden destek istedi. Oyunun yoğun biçimde ele geçirilmiş üst kısımlarında erişimleri sınırlıydı, ancak piramidin aşağısında BNP daha büyük bir başarı elde etti.

Daha sonra sağ gruplar arasında BNP merkeze yerleşti ve sonrasında İngiliz Savunma Birliği (EDL) oluştu. Faşist selefleri gibi, EDL de sayıları için tribünlere bakıp, holiganın “firmalarının” kalıntılarını kullanarak yer edinmeye çalıştı. FLA'ya benzer şekilde, EDL kendisini militan İslam'a karşı bir protesto hareketi olarak tasvir etti (göçmenliğe düşmanlık eklerken). Çok sayıda futbol taraftarı arasında bir sempati bulmuş olan özellikle de çetenin bir parçası olma çekiciliğini seven ve EDL'nin içine aldığı vatanseverlikle yakınlığı olan bir gençlik anlayışıydı.

NF'den DFLA'ya kadar, sağın bütün bu çeşitli tezahürleri boyunca, genellikle soldan eşit bir tepki geldi. 1970'lerden itibaren, aşırı sağ, hiçbir zaman kendi yollarına gitmemiş, destekçileri bu örgütlerin yaptıkları ile başa çıkmak için ortaya çıkan ırkçı ve anti-faşist gruplarla karşı karşıya kalmıştır.

Bunun en son örneği, son aylarda ortaya çıkan ve futbol taraftarlarını siyasetleştirme konusunda çok haklı bir girişim olarak gördükleri şeye karşı çıkan Faşizme Karşı Futbol Lass'ları (FLLAF).

‘Geçmişte yapılanları tekrarlayacağız. Onların yürüyüşlerine karşı harekete geçmenin yanı sıra, broşürlerini kullanarak, etiket kampanyaları kullanarak ve sadece kendi içimizde değil hayranlar arasında seslerinin duyulmasını sağlayarak tavrımızı sürdüreceğiz. ”diyor. FLLAF.

Stevens'a göre, bebeklik dönemine rağmen, FLLAF, taraftarlar tarafından FC United of Manchester gibi lig dışı kulüplerden Everton ve Liverpool gibi Premier League devlerine kadar kulüp seviyesi grupları kurma konusunda istekli.

‘Futbol piramidinin ve ülkenin her yerinden iletişim kurduk. Bu da bana insanların endişelendiğini ama aynı zamanda ne olduğunu da söylemediklerini de gösterdi. Daha önce burada bulunduk ve onları yendik. Toplu olarak aynı şeyi tekrar yapacağımıza eminim. ”

Tribünlerdeki sol ve sağ arasındaki periyodik kavga, bu ülkedeki modern futbolun temel bir parçası haline geldi. Ancak son yıllarda, hayranların bu marjinal siyasallaşması yayılmaya başladı. Bugün, destekçilerin bir araya gelme arzusu, sosyal değişimi yürürlüğe koyma arzusu, bir önceki yüzyılda zar zor varolan fandomun siyasi bir boyutu gibi görünüyor.

Belki de bunun en belirgin örneği olarak, Everton Supporters'ın Güven (EST) ile Liverpool'un Shankly'nin Ruhu grubu arasındaki bir ortaklık olan Foodbanks'i destekleyen taraftarlar gibi ülke genelinde ortaya çıkmış olan futbol temelli gıda bankası girişimlerini görüyoruz.

Fikir Londra'dan bir tren yolculuğunda başladı. Londra'daki Futbol Destekleyenler Federasyonu'ndan bir Ulusal Konsey Üyesi ile taraftar aktivizminin nasıl bir güç olarak kullanılabileceği hakkında bir tartışma yaptık ”diyor EST'den Dave Kelly.

“İlk girişimimiz de” Kasım 2015’te, Manchester United’a karşı oynadığımız maçtan önce Winslow pub dışındaki tekerlekli çöp tenekesinde yiyecek topluyorduk. Mütevazi başlangıçlardan itibaren şimdi Anfield ve Goodison'da bir hafta sonu oyunu için bir tona kadar yiyecek topluyoruz. En büyük tek bağışımız 43.000 £ değerindeki Jaffa Kek oldu! Kuzey Liverpool’da toplanan tüm yiyeceklerin yüzde 20’si kadar bir oranda toplama yapmaktan sorumluyuz.

Daha “politik olarak” yönlendirilmiş bir destekçinin ortaya çıkması muhtemelen sürpriz olmamalıdır. “Taraftar” olmanın anlamı, bu ülkede son otuz yılda köklü bir değişim geçiriyor.

^{Oyun tarihinin büyük bir bölümünde,taraftarlar nispeten iyi huylu bir gruptu.} Kulüpler  nispeten muhafazakar bir şekilde yönetildi ve nadiren sorun yaşadı. Dahası maç seyretmek ucuz, erişim kolay ve yerelciliğe dayanıyordu. Bu nedenle, taraftarların müşteri olarak bir ilişkisi vardı, teklif edilen şeyi tüketmek (yakın bir patolojik marka sadakatine rağmen) ancak kulübün nasıl yönetildiğini ya da kontrol altına alınma isteğini değiştirme arzusu olmadan tüketmek.

Burada, taraftarların gerçekte sahip oldukları ve kulüplerini yönettiği, müşteri olarak değil ortak olarak hareket ettiği Almanya, İsveç ve İspanya gibi Avrupa ülkelerinde olanların kesin bir karşıtlığı vardı.

Ancak bu İngiliz modeli 1980'lerin sonlarında ve 1990'larda bozulmaya başladı. Futbol değişmeye başladığında Premier League'in gelişmesi ve turbo-kapitalist şablonu tarafından başlatılan süreç kulüp ve taraftar arasındaki ilişkiyi değiştirdi. Eski saha dışı muhafazakar dünya, “vahşi batı” ekonomik ortamının oluşumu ile dağılmaya başladı. Bilet fiyatları yükseldi, kumar sahipleri kısa sürede para kazanmanın peşinden koşmaya başladı ve finansal güvenlik ortadan kalktı. Kulüp ve taraftar arasında bir boşluk oluştu ve taraftar hissizleştirildi.

Bu boşluğa destekçi bir aktivizm geldi. Taraftarları temsil etmek ve kulüpleri hesaba katmak için var olan Bağımsız Destek Kuruluşları ile ciddi olarak oluşmaya başladı. Rupert Murdoch'un Manchester United'ı devralma çabaları gibi yüksek profilli başarılar ve West Ham’in yersiz "tahvil programına" son verme kampanyası, fan gücünün değişimi etkileyebileceğini gösterdi.

Bu hareketin evriminden sonraki aşama, destekçilerin güvenini sağlamaktı. Bu değişiklik için, yılın başlarında Northampton kasabasında meydana gelen az sayıdaki bir gelişmeden ilham alındı.

1992'de, medyanın çoğu Sky ve Premier League'in gelişine odaklandı; para akını, cazibe vaadi ve Richard Keys’in ellerinin tüylülüğünden kurtuldu. Bu arka plana karşı, Northampton Kasabası'nın aşağı çeken finansal durumu hiçbir zaman gerçek bir şans olmadı.

Cobblers, tasfiyeyle karşı karşıya kaldı, başkanları Michael McRitchie'nin kapısına düştü ve borcu azaltarak kulübün futbol servetini iyileştirmeye çalıştı.

Ufukta yeni yatırımcı bulamayan taraftarlar, kulübün mali darboğazdan çıkmasına yardımcı olmak için organize oldular. Bunu daha önce geçmişte birkaç kez yapmışlardı ama belki de taraftarların maddi yardımda bulundukları ve daha önce altı blazer rozetinin alçakgönüllülüğü ile ödüllendirilen, yönetim kurulunun önceki çabalara verdiği yanıttan korkmuşlardı ve bu sefer karşılığında daha iyi bir şeyler alacaklar.

Demokratik olarak yapılandırılmış bir Endüstri ve İhtiyat Derneği (IPS), taraftarların kulüpten pay almak için bireysel yatırımlarını bir araya getiren bir ortam yarattı. Destekçiler, IPS'ye hissedar olarak, bir hisseye ve bir oy hakkına sahip olmak için sermayeye katıldılar. Bu, bir kurul seçmek ve stadyum gelişmeleri, bilet fiyatı ve yıllık bütçeler gibi taraftarlarla ilgili konularda oy kullanmak için kullanılacaktı.

Northampton Town Supporters Trust'ın (NTST) kurulmasıyla taraftarlar kulübün finansal dirilişinin bir parçası haline geldiler. Güven sadece bir hisse satın almakla kalmadı, aynı zamanda tahtada iki pozisyon kazandı; ilk defa destekçi sahipliği kavramını hayata geçirmek gerçekleşti.

NTST tarafından oluşturulan model, yıl kapanırken başka bir organizasyon tarafından ele geçirildi. 1997'de, Tony Blair’in ilk İşçi Partisi, toprak kayması zaferiyle beslenen ve reform için enerjik bir taahhütle parıldayarak iktidara geldi. Her ne kadar futbol 1990'larda bir rönesans geçirmiş olsa da, yine de ırkçılık, artan bilet fiyatları ve destekçi haklarından mahrum bırakma gibi sorunlarla ilgili bir spordur.

Reform ihtiyacı olan bir endüstri, Blair and Co.'nun dikkatlerinden asla kurtulmayacaktı. 1997'de, İşbirliği Partisi, İşçi Hükümeti eski bakan ve yarı Chelsea hayranı Tory David Mellor QC başkanlığında, Futbol Görev Gücü'nü (FTF) başlattı. Oyunun tüm sektörlerinden temsilcilerden faydalanan FTF, hala futbolu etkileyen birçok sorun için çözüm bulma görevini üstlendi.

FTF, taraftarların güven modelinin mekaniğine bakmaya başladı, yavaş yavaş Northampton'da olanların oyunun karşılaştığı sorunların çoğunun derde deva olarak temsil edilebileceği sonucuna varmaya başladı.

Önerileri daha sonra Kültür Medya ve Spor Bakanlığı Bakanı Chris Smith tarafından kabul edildi ve 2000 yılında Direct Direktörleri (SD) lanse edildi. Misyonu hem o zamandan beri hem de toplumun mülkiyeti ve destekçisi katılımına dayanan sürdürülebilir spor kulüplerini teşvik etmek, modelin faydalarını duyurmak ve ayrıca kendilerine güvenmek isteyen taraftar gruplarına destek ve danışmanlık sağlamak olmuştur.

SD, kurulduğundan beri İngiliz futbolunda yüzden fazla tröst yaratma konusunda ebe olarak hareket etti. Bu kulüplerin bazıları sadece birkaç hisseye sahipken, bazıları da kulüplerinde hiçbir pay sahibi değildir. Ancak, statüleri ne olursa olsun, toplu olarak temsil ettikleri şey, 400.000'den fazla futbol taraftarının yeni konseptini benimseyen çok sayıda taraftar.

Bu aktivizm sadece bireysel kulüplerle sınırlı değil. Destekçilerin kulüp sınırları boyunca birlikte çalıştıkları ortak eylem de açıkça ortaya çıktı, en iyi örnek olarak, No To Gam £ 39 (Premier League'in yurtdışında 39. sezon maçına ev sahipliği yapma planına karşı kampanya), Twenty's Plenty (kampanya için kampanya) uzakta biletlerin fiyatını ödemeleri için kulüplere katılın) ve Stand Up For Choice (Stadyumlara güvenli bir yer edinme kampanyası).

“Taraftar” anlamındaki bu büyük değişimin ışığında, bir grup olarak taraftarların EST ve Shankly'nin Ruhu tarafından üstlenilen çalışmaların da gösterdiği gibi, aktivizmlerini futbolun ötesine taşımaya başlaması pek de şaşırtıcı değildir.

İnsanlara futbolun ve politikanın birbirine karışmadığını söylemek yanlıştır. Futbol hayattır. Politika hayattır. Politikacılar, işçi sınıflarına ve futbol izlemeye gidenlere karşı ayrımcılık yapan politikalar geliştirirken neden bu insanlar fan aktivizmini daha geniş hedeflere çevirmeye başlamıyorlar? ”Diyor Dave Kelly.

Bu politika, daha geniş aktivizm için öncü olan taraftarlara güveniyor. Merseyside'da olanlardan ilham alarak örneğin son aylarda Huddersfield Town Supporters Association sekiz gıda toplama noktası oluşturdu, yoksulluğun sona ermesi için kampanya yaptı ve başarılı bir sosyal yardım programı ile şehirdeki mültecilere yardım etti.

Muhtemelen, sosyal ve politik değişimin bir ajanı olarak en iyi örnek. 2005 yılında Glazer ailesine devredilen ve giderek artan şirketleşmeden bıkmış olan hoşnutsuz Manchester United destekçilerinin oluşturduğu topluluk olan FC United of Manchester'dır. Sahada olanlar kulübün hayranları için önemli olsa da, FC United her şeyden önce bir topluluk işletmesidir. Yol gösterici ilkeleri, Manchester halkının hayatlarını zenginleştirmektir. 'Bir kulüpten çok daha fazla' ifadesi, çoğu zaman bir markalaşma aracı olarak, modern futbolda giderek daha fazla duyulur oldu. FC United gerçekten de ahlaki bir yaşam içindedir.

Her ne kadar taraftarların güvenleri, seçimindeki en politik olarak aktif unsurlar olma eğiliminde olsalar da, sadece bu kadar değildir. Son yıllarda, bazı liglerde, özellikle lig dışı futbolda, canlandırıcı bir hayran kültürü duygusu, politik bir boyuta yol açtı.

‘Clapton Ultras ve ismi birkaç yıl önce bilinmiyordu. Bu oluşum,  çoğunlukla hoşnutsuz West Ham hayranlarından oluşan birkaç Forest Green yerlisi ile başladı. Kulüplerinin yönetilmesinden ve oyunun daha yüksek bölümlerinde katlandığınız futbol deneyiminden bıkışlardı. Çok alaylı, çok korkmuş, pahalı olduğu hakkında kulüp tarafından yapılan iddialara ve FA ile Premier Lig’in beğenilerine rağmen, ırkçı, homofobik ve cinsiyetçi bir dil duyabildiğinizi söylediler ”diyor. grubun ilk üyeleri.

Bu taraftarlar, lig dışı futbollara döndü ve yerel kulüp Clapton FC'de daha hoş bir futbol deneyimi yaşadı ve burada çok farklı bir hayran kültürü yaratmaya başladılar.

‘ İtalya ve İspanya gibi ülkelerden Avrupa ultras kültürünü ödünç aldık. Premier Lig’de yaşadığımız acımasız polis hareketlerinden uzak, hareketli bir atmosfer yarattık, diye Kevin devam ediyor.

Ultras sayısı ağızdan ağıza, sosyal medyadan ve etiket kampanyalarından arttı. Hareketin zirvesinde, yüzlerce taraftar yer alıyordu. Ancak katılanlar için “Ultra” olmak, futboldan ibaretti.

“Ultras tanım gereği politiktir” diyor Kevin ve bu ifade, hareketin kaçınılmaz olarak futbolun ötesine geçeceği anlamına geliyordu. Bu nedenle, etnik ve azınlık kökenli kültürlerden daha fazla insanı kulübe getirmekte aktif olan ve aynı zamanda topluluğun LGBTQ gençlik grubunu destekledik.

Son aylarda, kulübe düştükten sonra, Ultras aktivizmini genişletti ve aslında kendi tarafına, Clapton CFC'ye başladı.

“Bu, demokratik olarak çalışan ve Ultras'ın politik ve toplum fikirli politikasını benimseyen bir destekçi girişimi” diyor Kevin. 'Clapton CFC, futbolun olması gerektiğine inandığımız her şeyin somut örneğidir.'

Benzer "Ultra" gruplar, Whitehawk ve Eastbourne Town'da olduğu gibi lig dışındaki dünyanın herhangi bir yerinde göründü ve daha "ilerici" oldu ve politik olarak aktif hayran kültürleri de diğer kulüplerde, özellikle Dulwich Hamlet ve Lewes'te geliştirildi.

Hiç şüphe yok ki, bu ülkedeki futbol, başka yerlerde görülen en kötü siyasi katılım aşırılıklarını sarstı. Ancak milli sporumuz apolitik olmaktan uzak. Ve gittikçe artan bir şekilde taraftarları kucakladığı görünmektedir. Oyundaki değişikliklere tepki olarak birçok taraftarı radikalleştirdiği için son otuz yılda çok yol kat ettik. Fan eylemciliğinin yükselişinin ve kolektif eylemin değişimi etkileyebileceğinin farkına varılması kaçınılmaz olabilir, belki de politik spektrumun her iki tarafından enerjilerinin futbolun ötesindeki dünyaya uygulanabileceğine inanmaya başladı.

Buradan nereye gittiğini kimse bilmiyor. Ancak, Premier Lig başlamadan önce olayların nasıl olduğuna geri dönmeyeceğimiz muhtemel görünüyor. Football’un neoliberal peyzajı sağlam bir şekilde sağlam görünüyor ve ötesinde daha geniş bir dünyada, düzenli olarak maça gidenlerin hayatlarını aydınlatan artan bir sertlik var gibi görünüyor. Bu iki faktör, taraftarların politik potansiyellerine uyanışlarına eklendiğinde, politika ve futbolun karışmasının burada kalacağı bir şey olmasını sağlayacak gibi görünüyor.

FOLLOW JIM ON TWITTER @jimmykeo