BURA BENİM SAVAŞI

Her şey bir haydutun Bura benim lan! demesiyle başladı. Sonra arkası geldi; Abi büyüksün ama bura yetmez, yardım edelim şura da senin olsun, biz de ufaktan payımızı alalım dedi, az güçlü ama çok kalabalık yancılar.

Orayı da aldılar, oradaki herşeyle beraber. Yerleri alınanlardan bir ikisi, Ya nasıl sizinmiş? Biz oturuyorduk burada! diye sesini çıkartacak oldu, ağzını yüzünü kırdılar. Sesi çıkanların bir kısmı göçtü gitti, bir kısmı bahçesindeki hasadın belli miktarını hayduta ve taifesine vermek koşuluyla orada kaldı. Hem fena mı? Haydutlar onları diğer haydutlardan koruyorlardı.

Oranın yerlisi bazı küçük haydutlar gıcık oldukları yan komşularının yerlerine çoktan göz dikmişlerdi. Haydut taifesini hedef gösterdiler; şura da onların oldu. Herkes gidince şu bahçe küçük haydutlara kaldı.

Çete büyüdü, küçük bahçeler yetmez oldu. Şu dağ ne güne duruyordu? Eğer dağı vermezlerse döverlerdi. Verdiler, yine de dövdüler. Maksat cümle aleme ders olsun. Oldu da.

İşler büyüdükçe baş haydut ortalıkta dolanan küçük yancı haydutlardan haklı olarak farklı olmak istedi. Zaten baş yancısının dediği gibi, o haydut filan değildi. Her şeyin başında, rüyasında o ilk Bura benim lan! dediği yeri görmemiş miydi? Görmüş müydü? E görmüşümdür herhalde dedi.

Az şey miydi, kutsal bir haktı onunki. O yüzden haydut değil, olsa olsa Reis filan olabilirdi. Bir kese altın verildi, çevrenin en büyük şairi bulundu. Reis’in Muhteşem Hikayesi şiiri yazdırıldı. Öyle bir yazmıştı ki şair, öyle övmüştü ki; vallahi de billahi de Reis bile kendisinin bu kadar muhteşem olduğundan habersizdi.

Yine de zaman geçecek, derenin ötesindeki diğer reisi ve adamlarını iyice benzetip topraklarını aldıklarında, İki derenin ve yüce dağın kudretli sahibi ünvanına yakışacak başka bir şiir yazılacaktı… Yazıldı da. Her şey, cihanın hakimi, dertlilerin dermanı, suçluların gazabı Yüce Reis’in bir gece rüyasında, dünyanın ona altın bir tepside sunulduğunu görmesiyle başladı…