BASARI iLE MUTSUZLUK ARASINDA BIR YASAM DONGUSU

 

Luciano De Cecco, yeteneği nedeniyle Leo Messi ile karşılaştırılıyor. Dünyanın en iyi pasorlerinden biri olan ünlü Arjantinli, depresyonla mücadeleyi tüm detaylarıyla anlatıyor. "Beni gören insanlar muhtemelen Luciano'nun çok iyi oynadığı için mutlu olduğunu düşünurler. Ancak Luciano mutlu değildi. Geceleri dairesindeki  tum ışıkları söndürdüğünü ve karanlıkta saatlerce film izlediğini hatırlıyor. Arjantinli yıldız, Przegląd Sportowy Onet ile yaptığı özel bir sohbette en zor günlerini anlatıyor ve zirveye ulaşmak için geçtiği zorlu yoldan bahsediyor.

Onet Sports Review: Voleybolun hayatınızda çok önemli hale geldiğini ilk ne zaman hissettiniz?

Luciano De Cecco : Bunu yıllardır her gün hissettim. Ona her şeyi verdim. Bugün 35 yaşındayım, 18 yıldır milli takımda oynuyorum. Ailem ve çocuklarım  yok. Uzun bir süre kalkıp sadece voleybolu düşünürdüm: Sportif hedeflere ulaşmak için zihinsel ve fiziksel olarak hazır olmak benim icin önemli şey buydu.

Yaptigin Isden Pişman mısın ?

Hayır, bu bilinçli seçimdi. Özellikle başlangıçta, bir kazanan olma, sportif başarıya ulaşma arzum vardı. Ne pahasına olursa olsun en iyisi olmak istedim. Seçimler yaptım ve hayatımda asla geri gelmeyecek şeyleri kaybettiğimin farkındayım.

Örneğin spor dünyasının dışından daha çok arkadaşım olabilirdi. Elbette, 20'li yaşlardaki hayat, yavaş yavaş kırklara yaklaştığınız zamandan farklı bir şekilde oluyor.

Bize bahsettiğin yaklaşım seni depresyona soktu. Mart 2022'de Arjantin dergisi "Accion" ile yaptığınız bir röportajda bundan bahsetmiştiniz.

Bu durum, Cucine Lube Civitanova için oynadığım ilk yılın ardından 2021'de başladı. İtalya'da yalnızdım, evimden uzaktaydim özel ve aile hayatımda sorunlar yaşadım. Maçı kazandım ve bir gün sonra aniden büyükannemin öldüğünü öğrendim.

Tüm bunlarla başa çıkmak benim için kolay olmadı ve kafamda sürekli şu düşünce vardı: "Lube benim için çok para ödedi. Takımın lideri olmam gerekiyor." Bu yüzden bir maça veya antrenmana gittim, her şeyimi verdim ve beni gören insanlar muhtemelen Luciano'nun çok iyi oynadığı için mutlu olduğunu düşündüler. Ama Luciano mutlu değildi.

Eve gelir ve hemen bunalıma girer, üzülürdüm. Hiçbir sey yapmadim. Akşam yemeğine çıkmadım, alışverişe bile çıkmadım. Hiçbir şey yemediğim, sadece uyuduğum zamanlar oldu. Sahada her şeyimi verdim ama aynı zamanda kendimi kaybediyordum. Tokyo'daki Olimpiyat Oyunlarında tarihi bir bronz madalyaya ulaştık. Oyunlardan İtalya'ya döndüğümde daha iyi değildim.

"Hayat anlamsizdi”

 Evin ışıklarını kapatıp saatlerce film izlediğini duyduk.

Bir şey hayatınızda yeni bir deneyimse, sorunu nasıl teşhis edeceğinizi ve onunla nasıl başa çıkacağınızı gerçekten bilmiyorsunuz. Zamanla geçecek mi? Ya da belki bir psikolog görmeniz mi gerekiyor? Belki daha fazla bilgisayar oyunu oynamak yardımcı olacak mi ? Ya film izlemek ?

O kadar zayıftım ve hayat bana çoğu zaman anlamsız geliyordu ki, gün olabildiğince çabuk geçsin diye uyumaya çalıştım. Ve sonra şu düşünce canlaniyordu: "Bir gun daha mı başladı? O da benzer şekilde geçsin." Sıçrama tahtası ise çalışmak ve bir hedef peşinde koşmaktı: "Lube'yi Serie A finallerine götürmeli ve sonra kazanmalıyım."

2022'de başarılı oldunuz ve ligi kazandınız.

Ama mutlu bir adam olmaktan çok uzaktaydım. En kötüsü ise 12 Aralık 2021'de geçen yıl Polonya ve Slovenya'daki dünya Şampiyonasında idi. Çok iyi voleybol oynadım ama saha dışında moralim bozuktu.

İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyordu, ailemle konuşmakta ya da bir grupta olmak konusunda bir sorun yaşıyordum. Yalnız kalmayı tercih ettim. Aynı zamanda denge arıyordum çünkü voleybolun bir gün biteceğini biliyordum ve o zaman mutlu, gülümseyen bir insan olmak istiyordum.

Ama hatiralarin hala hafizanda.

Hayatımdaki önemli anlarla ilgililer. Bu kadar uzun süre içinde kötü bir şey olmadı ve sonra birdenbire zor durumlar başladı, bu da benim uyumakta zorlanmama neden oldu ve hiçbir şeyden mutlu olmadım. Bugüne kadar bazen depresif dönemler geçirdim. Kesinlikle daha iyi anilarimin hayatımın geri kalanında benimle kalacağını biliyorum. Bu boyle gitmeyecek.

Uzmanlardan yardım aldınız mı?

Bir psikoloğa gittim ama birçok şeyi kendi başıma çözmeye çalıştım. Her zaman bir uzmanla konuşma fırsatım olmadı çünkü sezonun yoğun bir dönemindeydik, play-off oynuyorduk. Başlangıçta bundan bahsettiğim tek kişi koçumdu.&

Daha sonra personel sorunlarımı öğrendi. Bir noktada, iyi olmadığım fiziksel olarak zaten fark ediliyordu. Çok yorgundum, gözlerimin altında mor halkalar oluşmuştu. İnsanlar hasta olup olmadığımı veya başka bir şey olup olmadığını sordu, ancak hiçbir ayrıntıyı açıklamadım.

Bu konuda sana en çok kim yardım etti?

Kimseye fazla yük olmak istemedim. Elimden geldiğince kendim halletmeye çalıştım. Durum kontrol altına alınınca anneme tüm sorunları anlattım.

Depresyon hayata ve spora yaklaşımınızı nasıl değiştirdi?

Her günü mümkün olan en iyi şekilde yaşamaya çalışıyorum. Kontrol edemediğim veya elde edemediğim şeyler için endişelenmiyorum. Hayatı dolu dolu yaşamak ve gülümsemek istiyorum.

Bana öyle geliyor ki bugün artık beni kötü etkileyebilecek veya beni vurabilecek hiçbir şey yok. Ve eğer olurlarsa, onları bir kenara bırakır ve diğerlerine odaklanırım. Mental olarak kendimi iyi hissediyorum ve fiziksel olarak kesinlikle bir yıl öncesine göre daha iyiyim.

Bugün dünyanın en iyi pasorlerinden biri olarak kabul ediliyorsunuz. Ancak yeteneğiniz çok daha önce fark edildi. 2011'de Polonya'daki çalışmalarıyla tanınan teknik direktör Mark Lebedew blogunda şöyle yazmıştı: "Arjantin'in voleybol takımı Barcelona ise, Luciano De Cecco Leo Messi'dir." Bu tür karşılaştırmalara nasıl yaklaşıyorsunuz?

Arjantin'de Messi, eski basketbolcu Manu Ginobili, tenisçi Juan Martin del Potro var. Hepsi dünyanın  zirvesinde. Ancak her spor farklıdır. Messi mi? O benim için Tanrı'dır. Voleybolun Messi'si miyim bilmiyorum ama sizi temin ederim ki kulübümün ve milli takımımın zafere ulaşması için elimden gelen her şeyi yapıyorum. Ancak bu tur karşılaştırmaları sevmiyorum.

Arjantin'de futbol hiyerarşinin en üstünde yer alıyor ve - en popüler 10 sporu sayacak olsaydım voleybol bu listeye girerdi ama ilk beşe giremezdi.

Hiç Messi'yle tanıştın mı?

Hayır, ama bir gün şansım olursa güzel olur.

Kendi ülkenizde popüler olan Arjantinli voleybolculardan mısınız?

Bu bağlamda Polonyalı oyuncularla karşılaştırılabileceğimizi düşünmüyorum. Örneğin, Bartosz Kurek, Wilfredo Leon veya Tomasz Fornal bir alışveriş merkezine gitseler, birisi tarafından yakalanmadan kısa bir mesafe bile yürümeleri zor olur diye düşünüyorum. Ülkemizde voleybolcuların başına bu neredeyse hic gelmez.

Tokyo Olimpiyatlarında kazandığınız madalya bir şeyi değiştirdi mi?

Oyunların son gününe kadar yarıştık. Bronz madalya maçında Brezilya'yı 3-2 yendiğimiz maci Arjantin'de birçok kişi izledi ve ülkede bir süre coşku yaşandı. Ancak bu, Olimpiyat Oyunlarının diğer etkinliklere göre çok daha fazla kişi tarafından izlenmesinden kaynaklanıyordu.

Sonra doğruca İtalya'ya döndüm, bu yüzden uzun süre bir şeyin değişip değişmediğini görmedim. Voleybol biraz popülerlik kazanmış olsa da hala futbol, ​​basketbol, ​​tenis ya da motor yarışları seviyesinde değil.

Olimpiyatların hangi noktasında çok şey başarabileceğinizi hissettiniz?

İlk günden itibaren hissettik. Her maça kariyerimizin son maçıymış gibi yaklaştık. Grupta Brezilya'ya, Rusya'ya yenildik ama sonra zorlamaya ve kazanmaya çalıştık. Ve ilk dörde girmeyi başardık. Çeyrek finalde artık dünya ve Avrupa şampiyonu olan İtalya'yı yendik.

Uzun zamandır evden uzaktasın, değil mi? Doğrudan Milletler Ligi turnuvasının düzenlendiği İtalya'nın Rimini kentinden Japonya'ya uçtunuz.

Arjantin dışında tam olarak 92 gün geçirdim. Ama biz buna alıştık: Şimdi bile, 3 Haziran'dan beri yollardayız, yani sekiz haftadır evden uzaktayız.

Çoğumuz iki aydır çocuklarımızı göremiyoruz ama durumu anlıyoruz. Milletler Ligi final turnuvasına ilerlemek buyuk bir olay, çünkü muhtemelen çok az kişi bunu bekliyordu.

Ancak en iyiler arasında yer almak istiyorsak bazı fedakarlıklar yapmalıyız. Kendimizi buna adadık: sevdiklerimizle zaman geçirmek. Ülkemizin ve voleybol federasyonunun ekonomik sıkıntıları var, bu yüzden maçlara üç dört gün ara veren ABD'li, Brezilyalı, Polonyalı oyuncular gibi uçağa binip sevdiklerimizin yanına gidemiyoruz.

Her şeyi bir kenara bırakıp sahada mücadele edeceğiz. Bu, bazı oyuncular için çok zor olmasına rağmen. Kendilerini yorgun hissettiler ve bu nedenle, örneğin Sebastian Sole milli takımda oynamayi birakti.

Başlangıcinizdan  bahsedersek Arjantin'de ünlü bir basketbolcu olan babanız, voleybolu seçtiğinizi öğrenince ne dedi?

Hiçbir sey demedi. Spor yapmanın, olmak istediğim kişi olmanın ve elimden gelenin en iyisini yapmanın benim için en önemli şey olduğunu söyledi: sporda ama aynı zamanda insani açıdan da. Çocukluğumda bu iki sporu da yaptım. Bugüne kadar boş zamanlarımda basketbol oynamayı gerçekten, hatta belki voleyboldan daha çok seviyorum. Topu alıp arkadaşlarımla oynamayı severim.

Gençliğinizde idolünüz kimdi?

Manu Ginobili basketbol ve Marcos Milinkovic voleybol oynuyor. İkincisi ile Arjantin için oynadım ve ondan çok şey öğrendim. Ancak günümüz sporunda - futbol, ​​​​basketbol veya voleybol - yıllar öncesi gibi ikonların olmadığını düşünüyorum.

Arjantin'deki spora bakarsak bugün 80'lerdeki Hugo Conte gibisi yok. Diğer disiplinlerde Ginobili, Del Petro, tenisçi Gabriela Sabatini, Formula 1 pilotu Carlos Reutemann vardı.

2006'da Arjantin'in Japonya'daki Dünya Kupası kadrosunda yer aldığında 17 yaşındaydin. O zaman, birinci takımda yer alman zaten bir sürprizdi, değil mi?

Evet, çünkü o sezona dördüncü pasor olarak başlamis ve takımla fazla antrenman yapmamistım. 2006 yılının Mayıs ve Haziran aylarında A ve B takımlari ayriydi. Ben kendimi ikincisinde buldum. Venezuela, A takımı ile ve İspanya ile bir hazırlık maçı oynadık.

İyi performans gösterdik ve ücuncu pasor de sakatlandı. Birkaç gün sonra antrenman merkezimize geldiğimde, orada sonraki maçlarda A takımını oluşturacak oyuncuların isimlerinin olduğu bir liste asılıydı.

Bu listede adımı fark ettim ve salonun diğer tarafına, birinci takımın antrenman yaptığı yere doğru yürüdüm. Dostluk maçları oynadık, sonra Dünya Ligi'ndeydim, bahsettiğiniz Dünya Kupası'na uçtum ve bu şekilde yıllarca takımda kaldım.

Leon gibi bir oyuncunun oynadigi takımda en önemli toplar, genellikle sadece ona mı yöneliktir?

Tam olarak değil. Genelde voleybolda en çok sorumluluğa ve en çok puana sahip olan oyuncunun takımın tüm sorunlarını çözmesi gerekiyor gibi görünüyor. Ancak ben öyle görmüyorum.

Elbette en iyi olarak adlandırılmayı hak eden oyuncular var ama bu, böyle bir adamın tüm maci kazanabileceği anlamına gelmez. Leon harika bir oyuncu, iyi para alıyor ama bu asla kendi başına kazanacak anlamina gelmez. Cunku işler böyle gitmiyor.

O nasıl bir oyuncu ?

Olağanüstü yetenekleri var ama aynı zamanda etrafındaki diğer oyuncuların onu bir şekilde tamamlamasına ihtiyacı var. Bu sayede Leon da güçlenecek ve daha da iyi olacak. Polonya milli takımı, en iyi oyuncularının becerilerine bakıldığında şu anda dünyanın önde gelen takımı.

Herkes sahaya çıkıp hemen bir fark yaratabilir. Sadece dört, belki beş takım daha benzer durumda. Diğer takımlarda böyle değil. Ancak aynı zamanda, Leon'un Polonya'ya katılması durumunda artık en önemli maçları kazanacağına dair bir yanılgıdır.

Leon'un diğer oyunculardan ne konuda yardima ihtiyacı var?

Etrafındaki meslektaşları ona yardım ederse ama aynı zamanda kendilerini parlatırlarsa elinden gelenin en iyisini yapacak bir voleybolcu. Ancak, yanlış anlaşılmak istemem. Bu kesinlikle sadece meslektaşları tarafından desteklenen Wilfredo'nun iyi oynayabileceği anlamına gelmez.

Bir röportajınızda kariyerinizden sonra kesinlikle koç olmak istemeyeceğinizi söylemiştiniz. Neden?

Çünkü başkalarına bir sey öğretecek sabrım yok. Bir şey bana kolay geliyorsa ve birisi onu zor buluyorsa, onu açıklamaya devam edecek sabrım olur mu bilmiyorum. Uzun vadede kolay olmayacak. Koç olarak üstün olan herkese saygı duyuyorum ama bunun bana göre olduğunu düşünmüyorum.

Gelecek için herhangi bir planın var mı? Kariyerin bittikten sonra ne yapacaksın?

Bilmiyorum. Günden güne yaşıyorum.

Bir röportajınızda kariyerinizde kazandığınızdan çok kaybettiğinizi söylemiştiniz. En çok hangi kupayı kazanmayi özlediniz?

Şampiyonlar Ligi'nde bir zafer, ancak her yıl daha az gerçek hale geliyor. Zor bir rekabet, üstelik en önemli maçları lig sezonunun en zor döneminde oluyor. Polonyalı takımlar bununla başa çıktı ve Şampiyonlar Ligi'nde inanılmaz bir seviye sergilediler. Ülkenizden bir takımın üst üste üçüncü kez kazanması özel bir şey. İtalyan takımlarının böyle bir şeyi elde etmesinin çok zor olacağını düşünüyorum.

https://przegladsportowy.onet.pl/siatkowka/dramat-gwiazdy-bywalo-ze-nic-nie-jadlem-tylko-spalem-tracilem-siebie/7p27nvb