SÜREKLİ DAHA İYİ OLMAYA ÇALIŞIYORUM

 

Bu Masterclass'ta Stanford'un kadın voleybol takımının baş antrenörü Kevin Hambley'e yer veriyoruz. Kevin yönetiminde Stanford, 2018 ve 2019'da birden fazla konferans şampiyonluğu ve NCAA Şampiyonası kazandı. Onun liderliğinde 10 oyuncu AVCA All-Americans oldu.

ABD Takımının teknik ekibinin bir parçası ve profesyonel oyunculara koçluk yapmış biri olarak, aynı zamanda uluslararası voleybolun geçmişi ve bugünü hakkında da harika bir içgörüye sahiptir.

Kevin, neden voleybol koçu olmaya karar verdin? Sizi bu karara iten ne oldu?

16 yaşındaydım ve basketbol oynuyordum. 12, 13 yaşındaki çocuklarla küçük bir klinikte çalışıyordum. Onlara nasıl şut atılacağını, nasıl oynanacağını öğretmek istiyordum. Öğretmeye ve insanların ilerlemesini izlemeye bağımlı oldum. Bunu sevdim.

Voleybola başlamamın sebebi basketbolcu olmaya geç karar vermemdi çünkü voleybol koçu olmak istediğimi biliyordum.

Oynamak istediğim okulu çok ama çok dikkatli bir şekilde seçtim. Gerçekten iyi bir öğretmenin, oyunu öğrenebileceğim ve bunu üstlenmeye istekli birinin yanında olduğumdan emin olmak istedim. Ben de Amerika Birleşik Devletleri'ndeki en büyük antrenörlerden biri olarak kabul edilen Carl McGown'u seçtim.

O bir öğretme profesörüydü, bu Gold Medal Squared'den çok önceydi, o noktada sadece bir motor öğrenme öğretmeniydi. Öğretmenlik hakkında konuştuğunda, gerçekten bende etki yapmıştı.

Ve üniversitedeki ilk yılımın hemen ardından koçluk yapmaya başladım. Üniversitede birinci sınıf öğrencisi olarak 16 yaş ve altına koçluk yapıyordum. Yani benden sadece iki yaş küçük çocuklar ve hatta üniversitede birkaçıyla beraber oynadığım kişilere.

Böylece, koçluğa başlama fırsatım olur olmaz kurslar almaya başladım.

Elimden geldiğince çok kampa ve kliniğe gitmeye başladım ve tekrarlar almaya başladım.

18 yaşında üniversiteye başladığım anda istediğim şeyin bu olduğunu biliyordum.

Profesyonel oynamaya başladım, ancak bir kez içine girince, benim için öğretmenlik ve koçluk kadar değerli değildi.

Bir kolej takımında oynamış biri olarak, profesyonel oyuncular sanki herkes kendi başınaymış gibi görünüyordu. Ve bu bende pek yankı uyandırmadı. Bir şekilde koçluğa geri dönmek istedim. Bu yüzden Arjantin'deki bir kontratı geri çevirdim. 23 yaşında antrenörlüğe başladım ve o zamandan beri voleybol antrenörlüğünden maaş alıyorum.

Yani küçük çocuklara koçluk yapmak onu başlatan şeydi. Ama sonra içine girdikçe daha çok sevdim.

Açıkçası, koçluk için motivasyonlarım değişti. Ama bu yüzden girdim.

Başlangıç koçu olarak şu anda sizin için çok net ve mantıklı olan, ancak yıllar içinde geliştirmeniz gereken  neyi tavsiye edersiniz?

Sanırım gençken koç kimliğim oyuncuların performansına bağlıydı. Takım iyi gitmiyorsa, bu benim de iyi gitmediğim anlamına geliyordu.

Ve bununla ilgili sorun şu ki: İyi performans göstermemelerine cevabım skor ile ilgiliydi.

Gençken koçluk yaptığım bazı oyuncular var ki onları her gördüğümde hala özür dilerim çünkü davranışlarım iyi değildi.

Onlara rehberlik etmek, ilham vermek ve bir iş birliği ortamı yaratmak yerine onları kontrol etmeye çalışıyordum.

Ve bunu itiraf etmekten utanmıyorum çünkü bence birçok koç bu aşamalardan geçiyor. Ama o zamanlardan utanıyorum çünkü ne yaptığım hakkında hiçbir şey bilmediğimi düşünüyorum.

Peki ne zaman kendini buldun ?

Sanırım oldukça iyi olduğum şeylerden biri. Bunu söylemek zor. Ama bence bir kısmı kendini yansıtma. Sadece kendini yansıtma değil, aynı zamanda Hey, iyi bir iş çıkarıyor musun?

Ve asla tam bir ürünmüşüm gibi hissetmiyorum. Hala öğrenecek daha çok şeyim olduğunu düşünüyorum. Ve yine de her sezondan, her andan ders almamız gerekiyor.

İletişim kurmakta daha iyi olup olamayacağımı görmek için geri dönüp bu konuşmayı izleyeceğim.

Sürekli daha iyi olmaya çalışıyorum.

Bu yüzden, bu konuda oldukça iyiyim. Sadece neler olup bittiğine ve ekibin buna nasıl tepki verdiğine dikkat ettim. Ve eğer istediğim gibi cevap vermiyorlarsa, bu nedendi? Kendi davranışlarımı değerlendirmeye başladım.

Ama gerçekten kendimi bulmam, 2001'den 2004'e kadar ABD kadın takımındayken oldu. Seyahat ediyorsun ve sporcularla konuşuyorsun. Onlarla üniversite deneyimleri hakkında konuşuyorsun.

Çünkü profesyonelleşmek yerine o konuya geri dönmek istediğimi hissettim. Bu yaş grubunu çok beğendim.

Bu yüzden deneyimlerinin nasıl olduğunu merak ettim. Ve neyi sevip neyi sevmediklerini. Birçoğu bu konu koçlarla ilgiliymiş gibi hissetti. Birçoğu sadece bir ürün olduğunu ve kullanıldığını hissetti. Hepsi yılın oyuncuları, hepsi Amerikalı. Ve üniversitede geçirdikleri süre boyunca oldukça mutsuzlar.

Ben de bunu daha iyi yapabiliriz diyorum. Bunu çözebilirim. Bunu çözebilirim.

Ben de onlara neyi sevip neyi sevmedikleri hakkında milyonlarca soru sordum. Ve sonra oradan gerçekten kim olmak istediğimi kafamda şekillendirmeye başladım. Özellikle bir kolej üniversitesinin baş antrenörü olarak.

Ama o noktada koçluk felsefemi şekillendiren asıl şey buydu.

O kadar katılaştığından emin değilim. Ama en azından koçluğa ne ve nasıl yaklaşmak istediğime dair kavramlar.

Antrenörlük veya voleybol antrenmanı hakkında duyduğunuz kötü tavsiyeler nelerdir?

Sanırım benim için gerçekten ilginç olan şey, kendilerine "böyle öğretilmeli" denildiği için bir şeyler öğreten insanlar olması. Ama aslında bu şeyleri en iyi oyuncular yapıyor mu diye hiç düşünmediler ? Bir kliniğe gittiler ya da bir koçun bu konuda konuştuğunu duydular ve bu adam bunu duyduğu için onlara öğretti. Ve tarihsel olarak bu nesilden nesile aktarıldı. Ve bunu asla gerçekten değerlendirmediler. En iyi oyuncuları bile izlemediler. Hatta birçoğu bu konuda referans verir, dünyanın en iyi oyuncularının yaptığı şey bu diyerek.

Ve bana bunu söyleyecekler. Ben de, dünyanın en iyi oyuncularını izliyor musun? Senin bahsettiğin gibi bir şey yapmadıklarını görüyorum. Bazı durumlarda tam tersini görüyorum diyeceğim.

Oyun üzerinde düşünmeniz ve en iyi oyuncuların ne yaptığına dikkat etmek için zaman ayırmanız gerekir. Oyundaki yenilikler neler? oyun nereye gidiyor.

Teknikler gelişti çünkü oyun gelişti. Bence geçiş çok değişti. Servis kullanma açıkça çok değişti. Bence blok ve sistem dışı hücum son 10 yılda büyük ölçüde değişti.

Ama insanların oyun hakkında konuştuğunu duyuyorum ve hala 20 yıl önce söylenen şeyleri söylüyorlar. Ve ona atıfta bulunmak, sanki dünyanın en iyi oyuncularının yaptığı şeymiş gibi. Bu yüzden bunun tehlikeli bir yol olduğunu düşünüyorum.

Ya da öğrettikleri, duydukları içinde biyo-mekanik olarak bile sağlam olmayan, aslında sporcular için tehlikeli olan şeyler var.

Aşırı kullanımdan doğan sakatlıklar tehlikeli. Bir koçun "dirseğini böyle kaldır" dediğini duydum. Ve kol sallama mekaniğini anlayan herkes, kürek kemiğiniz omurganızdan bu şekilde çıkarsa, omzunuzu riske attığınızı bilir.

Ama hala bunu öğreten insanlar var. Ve bu soru sorulmadan, düşünülmeden konuşuluyor. Çünkü bu alanda çok iyi bir koç olması gereken bu koçu duydum, ya da bu kolejde ya da bu, her neyse, bunu söyledi.

Ve bunu hiç sorgulamadılar. Çünkü otoriteye meydan okumayacağım diyorlar.

Yani tam olarak bunu mu soruyorsun bilmiyorum ama bu beni hayal kırıklığına uğratan ya da çok rahatsız eden bir şey.